Mijn naam is Gwenny de Best
Vanaf mijn aller vroegste jeugd ben ik verknocht aan dieren. We woonden op een bovenwoning waar koeien tegenover stonden, die elke morgen en avond met de 
hand gemolken werden. Ik gaf ze namen en keek vaak vanuit mijn zolderraam. In het kleine weiland ernaast stonden in de zomer 3 paarden of pony’s, waar ik in mijn dromen van alles mee deed. Na school ging ik vaak bij maneges naar de paardrijlessen kijken en als het mocht even helpen.
Bij onze vaste vakantiebestemming stonden zo’n 20 paarden, pony’s en een ezel waar ik de hele vakantie te vinden was. Deze dieren werden verhuurd voor buitenritten. Als ik een pony huurde koos ik altijd Bernard, een bruine Shetlander. We reden met een Westernzadel en Engels hoofdstel. Dit stelde ik pas later vast. Op dat moment wist ik dit verschil nog niet. Op Bernard heb ik mezelf, met veel vallen en opstaan, leren rijden. Zoals de meeste Shetlanders was ook Bernard erg slim en er een meester in om je met zadel en al van zijn rug te laten glijden. Wat heb ik genoten. Later assisteerde ik steeds meer bij de begeleiding van ouders en het poetsen van de paarden. Mijn eerste buitenrit heb ik hier gemaakt. Heerlijk galopperen langs de randen van het bos, met elkaar de smalle steile bergpaadjes beklimmen.
Hierna is door sport, gezin en werk helaas het paardrijden een paar jaar op de achtergrond geraakt. Toen onze oudste dochter een jaar of 5 was, mocht ze met het buurmeisje mee naar de manege. Regelmatig ging ik haar ophalen op de manege. En wat blijkt: oude liefde roest niet. Toen ik meer tijd voor mijzelf moest inplannen was de keuze snel gemaakt. Ik ging weer paardrijden.
De eerste lessen waren nog niet zo makkelijk. Nadat ik eerst aan de longe moest, moest ik daarna rijden op een Engels zadel, terwijl ik gewend was aan een Westernzadel. Toen ik na een tijdje de les in ging, kwam de volgende tegenvaller. Ik was gewend buiten te rijden met veel ruimte en overzicht. Op de manege moest ik in een kleine ruimte van 40 x 20 meter met 8 anderen in rondjes rijden. Het gevoel, dat mijn paard tegen de wand zou lopen of tegen een ander aan, wat overigens nooit gebeurd is, ben ik niet heel snel kwijt geraakt. Toen ik een beetje gewend was, schrok mijn paard en maakte 2 stappen opzij en ik ging rechtdoor. Het gevolg was een lelijke breuk in de kop van de radius. Als een goede moeder bleef ik mijn dochter helpen met zadelen maar bang dat ik was! Uiteindelijk toch een oudercursus gevolgd op een paard dat ik vertrouwde. Op hem dan ook mijn eerste FNRS proefje gereden.
Ik kreeg meer interesse voor wat er allemaal in de paardenwereld gebeurde en vormde ook een mening over hoe ik zelf met paarden om wilde gaan. Ik deed de basiscursus freestyle bij Emiel Voest, een workshop zitten in balans. Zo stuitte ik op de opleiding voor holistisch paardeninstructeur bij Hofstede Oostrijk, geleid door Ria de Groot. Om deze opleiding te mogen starten, moesten eerst 6 cursussen doorlopen worden. Met tussenpozen heb ik deze allemaal doorlopen en daarna ben ik de opleiding gestart, als enige deelnemer zonder paard.
Dit was de start van een persoonlijk ontwikkeltraject, waarmee ik door fijne docenten, medeleerlingen, maar vooral die prachtige paarden geholpen werd. Als mooiste compliment kreeg ik bij het uitreiken van mijn diploma te horen, dat ik in de afgelopen 3 jaar was getransformeerd.
Met mijn oudste dochter heb ik, nadat we bij verschillende maneges hebben gereden, samen een Irish 
Cob verzorgd. Een mooie zwarte merrie met een witte col en 2 witte sokken, genaamd Dora. Ze was nog jong en ingereden, maar meer ook niet. Binnen een half jaar hadden we opeens een eigen paard. Ze bleek eigenlijk geen Dora te heten, maar Milana van de Goornshoeve. Ze is nog altijd mijn Dora. Samen groeien we steeds verder, maar ik wilde nog meer.
Twee jaar geleden werd mijn interesse gewekt tijdens een behandeling van Dora door een Cranio Sacraal therapeut. Het gedachtegoed achter Cranio Sacraal sluit volledig aan bij mijn leefgewoonte en streven naar welzijn en balans tussen geest en lichaam. Tot op de dag van vandaag is het een uitdaging om met Cranio Sacraaltherapie een paard maar ook zijn eigenaar en berijder te helpen.